De ras-Hagenees Willy Wissink werd op 29 maart 1938 geboren en groeide op in de Hattemlaan in de Haagse Zuiderparkbuurt. In de nazomer van 1959 start Willy op 21-jarige leeftijd als organisator van dansavonden in het paviljoen van de rolschaatsbaan in het Haagse Zuiderpark. De rolschaatsbaan was gelegen tegenover de voetbalvelden van ADO (het huidige FC Den Haag). Willy draaide dansmuziek afgewisseld met de hits uit Amerika en Engeland via een bandrecorder en een eenvoudige geluidsinstallatie. Tussendoor liet hij artiesten optreden en dat waren in het begin vooral jazz- en danscombo's. Hij had het zaaltje in het paviljoen voorzien van een klein podium en de tent versierd met slingers. Zo stond er Teun Eikelboom (Tonny Eyck) met zijn zusje Jeanne op het podium als het acordeonduo Les Deux Jeateux. Willy had zelf op 15-jarige leeftijd wat gitaaraccoorden van zijn aankomende zwager Fred geleerd en hij probeerde daarna op allerlei verschillende manieren zijn favoriete nummer Guitar Boogie van Arthur Smith na te spelen. Op 3 januari 1960 speelden The Tielman Brothers tijdens een teenager show in de Koepelzaal van de Haagse Dierentuin (ze kwamen pas in de zomer van 1965 terug naar Scheveningen!). Willy was erbij en het was vooral de opwindende stijl van gitaarspelen van The Tielman Brothers die hem inspireerden om zelf de gitaar op het podium ter hand te nemen.

In het huisorkest The Rhythm Folks, waarin een goede pianist, saxofonist (Han Mulder) en bassist (Theo van Kan) zaten, begon Willy af en toe een nummertje mee te spelen. De oorspronkelijke Rhythm Folks waren reeds actief als skiffle group in de jaren 1957/1958 en een van de groepsleden was de uit Amsterdam afkomstige jazzdrummer Leo Kappé (later o.a. bij The Silhouettes en The Black Albino's). Begin 1960 richt Willy ook samen met Ton van Uden zijn dansvereniging op onder de naam 'The Rhythm Folks'. Wissink zijn eerste gitaar was een grote witte Wilson gitaar (fabrikaat Egmond), waar hij zelf een element en een pookje op had gemonteerd. Vader Wissink was meubelmaker en fabriceerde voor zijn zoon grote speakerkasten. Willy was zelf behoorlijk technisch en monteerde zware 50 en 100 Watt Geloso speakers in die kasten en daar kwam naar zijn eigen zeggen een wereldgeluid uit zonder enige vervorming

Ondertussen schieten onder invloed van de Indo bandjes en de gitaarklanken van The Shadows de rock & roll groepen als paddestoelen uit de grond in Den Haag. Willy kan niet achterblijven en stelt The Real Rhythm Rockers samen. De naam 'real' lag goed in die tijd, je had bijvoorbeeld de Haagse Indo groepen The Real Room Rockers en The Real Rhythm Teens en verder Oety & his Real Rockers uit Rotterdam. In de de periode 1960-1961 speelde Willy met de groep in wisselende bezettingen in het Zuiderpark. Korter of langer speelden o.a. Frits Tamminga, Gerard Melkert en Herman Smithuis als drummer; Frans Louwersheimer, Lemmy Smit en Kees van Zon als gitaristen; Hans van Eijck (basgitaar) en Jan van Leeuwarden (Johnny Lion) als zanger bij Willy. In de zomermaanden organiseerde Willy ook dansavonden met optredens van verschillende gitaargroepen in de open lucht, waarbij de hele rolschaatsbaan werd gebruikt en daar kwamen soms zo'n 1500 tot 2000 bezoekers op af. In navolging van Willy's dansclub komen er een aantal concurrenten op andere rolschaatsbanen bij. Wasbaas Herman Batelaan gaat aan de slag in het rolschaatspaviljoen De Eekhoorn aan de Leyweg met het groepje Johnny & The Jewels. Hans van Eijk, Johnny van Leeuwarden (Johnny Lion) en Frits Tamminga hadden eerder al wat ervaring opgedaan bij Willy's Real Rhythm Rockers. Al vrij snel zulen ze samen met Tjibbe Veelo en Joop Oonk naam maken als Johnny Lion & The Jumping Jewels. Verder was er nog de rolschaatsbaan Marathon (Savornin Lohmanlaan), waar The (Magic) Strangers als huisorkest optraden en ten slotte De Wildhoef (Evert Wijtemaweg), de vaste honk van Ritchie Clark & The Ricochets.

Eind jaren vijftig zat Henk Smitskamp op de MULO aan de Bresterstraat. Op een schoolavondje zag hij Theo Bagchus samen met een Indische jongen in de aula liedjes van de Everly Brothers spelen. Henk was hier danig van onder de indruk en besloot ook een gitaar te kopen. Tijdens zijn vakantie ging hij aan het werk bij de 'haagse' hopjesfabriek van Rademakers en van het zelfverdiende geld kocht Henk een akoustische Egmond. Van Theo Bagchus leerde hij de eerste gitaaraccoorden en in de huiskamer zong hij samen met zijn zus allerlei bekende liedjes uit die tijd. Op de MULO ontstond gaandeweg een schoolorkestje dat The Giants werd gedoopt. De inspiratie voor de naam vond Henk op de grote posters van de film "Giant" met James Dean. Theo Bagchus werd uiteraard de sologitarist en een van zijn leerlingen de Indische gitarist Arnold (Nol) van der Kloor kwam er iets later bij als slaggitarist. Henk Smitskamp ging basgitaar spelen op een door zijn vader zelfgemaakte exemplaar, die uit een dressoir was gezaagd. De verdeling van de fretjes op de hals en de verhouding tussen brug en kam waren onjuist, maar dat was geen probleem in die pioniersperiode. Al vrij snel kon hij overschakelen op een echte Framus bas en in het najaar van 1961 was Henk zelfs een trotse bespeler van echte Höfner vioolbas. Wil van der Hurk ontpopte zich als een soort 'Jerry Lee Lewis' op piano en Hans de Wekker op drums maakten de 'rock- en jazzband The Giants' compleet. Hans de Wekker had al enige ervaring opgedaan in het rockorkestje The Beat Boys, waarin ook een jonge Robbie van Leeuwen en Eric Berger (later bekend als zanger Ricky van The Rhythm Strings) hun eerste schreden op het muzikale pad hebben gezet. Tijdens repetities in het ouderlijk huis van Henk Smitskamp aan de Hugo Verrieststraat werd regelmatig met muzikale vrienden en schoolgenoten gemusiceerd. Zoals met buurjongen Jan van Domburg, die op het conservatorium contrabas studeerde en later o.a. als bassist speelde in het Noord-Nederlands Orkest te Groningen. Wil van der Hurk bracht soms zijn vriend Walter Fick mee, die af en toe een stukje gitaar meespeelde. Schoolgenoot Ton Dijkmans viel wel eens in voor drummer Hans de Wekker en gitarist Piet Wezepoel (later naar The Rex Rockets 5) was tijdens optredens af en toe de vervanger voor Nol van der Kloor.

The Giants stonden regelmatig op het kleine podium in het paviljoen van de rolschaatsbaan van het Zuiderpark voor de dansvereniging 'Rhythm Folks' van Willy Wissink. Eind 1961 kwam een einde aan de oorspronkelijke bezetting, omdat Wil van der Hurk een aanbieding kreeg om met The Shamrocks naar Duitsland te gaan. Theo Bagchus vertrok naar Spanje voor een klassieke gitaaropleiding. Als gevolg hiervan kon hij jaren later docent worden in het Canadese Vancouver aan de University of British Columbia en gaf hij grote klassieke gitaar concerten. Henk Smitskamp wilde graag mee naar Duitsland met Wil van de Hurk, maar mocht niet van zijn ouders die liever zagen dat hij zijn studie afmaakte. Lemmy Smit, de Surinaamse gitarist uit The Real Rhythm Rockers en Kees van Zon sloten zich eveneens bij The Shamrocks aan. Willy Wissink en de overgebleven oude 'Giants' (Henk Smitskamp en Hans de Wekker) besluiten samen met de Indische gitarist Eddy Klee (ex- The Beavers) verder te gaan als The Giants. Willy zorgde voor fantastische apparatuur en zo kreeg Henk Smitskamp de beschikking over een enorm grote baskast.

Het zit Willy niet lekker dat het zijn grote concurrent Herman Batelaan het eerder gelukt is om voor zijn groep The Jumping Jewels een platencontract bij Phonogram binnen te slepen. The Giants doen veel ervaring op door elke zondagavond in het Zuiderpark te spelen en repeteren tussendoor keihard. In een kleine Haagse demo-studio nemen ze 2 acetate's op van de instrumentals Lucille en rPercolator (een grote hit in Amerika voor Billy Joe & The Checkmates). Ze laten de demo's aan wat platenbazen horen en doen mee aan talentenjachten die door de grote maatschappijen worden georganiseerd. Ze krijgen geen voet aan de grond bij Bovema in Heemstede, maar ze hebben geluk bij Artone in Haarlem. Voor de jury met Eddy Christiani in hun midden, spelen ze hun rockende uitvoeringen van Guitar Boogie en Roodborstje. Ze krijgen een platencontract en op 5 april 1962 nemen ze onder leiding van producer Lion Swaab de nummers Sarie Marijs, het Zuid-Afrikaans volkswijsje dat door Willy tot een rockende instrumental is gearrangeerd, en Winnetou op. Winnetou is een geheel eigen compositie van Willy Wissink met een knipoog naar Apache van The Shadows. De opnamen vonden plaats het Bavohuis, dat was een tot studio omgebouwde kerk in Amsterdam-Oost. De plaat verkoopt goed en krijgt uitstekende kritieken in de muziekbladen Muziek Expres en Muziek Parade. Op Radio Veronica draait men Sarie Marijs regelmatig. De single wordt ook in Scandinavië op het Sonet label uitgebracht.

Na een jaartje samenspelen boterde het niet meer zo goed tussen Willy (die een stuk ouder was) en de overige 3 groepsleden. In de zomer van 1962 nemen ze afscheid van Willy Wissink en gaan met Eddy Hündt op saxofoon gewoon verder onder de naam The Giants. Eddy Klee gaat sologitaar spelen. Ze houden het zo nog enkele maanden vol. Henk Smitskamp moest in juli 1962 onder militaire dienst. Eddy Klee had geen tijd meer vanwege zijn carrière bij Tante Post en Hans de Wekker ging in januari 1963 als beroeps aan de slag in Duitsland. Eerst als invaller bij The Hurricane Strings (drummer Wouter Noorlander was nog veel te jong) in Crailsheim en daarna met zijn eigen band Les Chimes. Je leest nogal eens dat Henk, Hans en Eddy de groep na de opname van Sarie Marijs, vanwege 'het grote geld', dat in Duitsland te verdienen zou zijn, hebben verlaten. Dat is dus niet helemaal waar. Wel is waar dat Willy zowel de naam 'The Giants' als "Willy and his Giants' bij een octrooibureau liet vastleggen en na een poosje weer doorging met een nieuwe formatie onder de naam Willy & his Giants. De nieuwe bezetting bestaat uit Nico Lensvelt (basgitaar), Guido Bom (slaggitaar) en Walter Fick (drums - zelf noemde hij zich in die tijd Wally Eyk!). Walter kwamen we eerder tegen als gitarist tijdens repetities van het oorspronkelijke schoolbandje The Giants. Hij blijft slechts 3 maanden en is de drummer tijdens de plaatopname van Ajoen Ajoen. Zijn opvolger is Sieb Warner (geboren als Siebe Warntjes) en afkomstig uit The Atmospheres. Deze 'Atmospheres' met sologitarist Robbie van Leeuwen spelen regelmatig in het rolschaatspaviljoen van het Zuiderpark en zijn dus goede bekenden van Willy Wissink. Walter Fick wordt later directeur van de school, waar The Giants oorspronkelijk als schoolorkestje zijn begonnen.

Eind 1962 zijn de 'Giants' weer terug in het Bavohuis onder de bezielende begeleiding van producer Lion J. Swaab en technicus Luc Ludolph achter het mengpaneel nemen ze de 'klassieker' Ajoen Ajoen op. Dat was een idee van Lion Swaab, die een zwak had voor Indonesische traditionals. Willy en zijn mannen spelen het een stuk sneller en pittiger en de karakteristieke staccato rifjes van Willy en de opvallende breaks van drummer Walter Fick geven het nummer een zinderende spanning mee. Het was een echte rock instrumental en zou de tand des tijds moeiteloos overleven. Volgens Willy Wissink duurde hun uitvoering amper 50 sec., maar via knip- en plakwerk heeft men Ajoen Ajoen in de studio op weten te rekken tot 1:45 min. Niemand die het ooit opgevallen is! Het bijzondere was verder dat tijdens deze opname nog gespeeld werd op Höfner gitaren en de zelfgebouwde geluidsinstallatie van Willy Wissink. De achterkant The Huckleberry Beat, een Willy Wissink-compositie, was de herkenningsmelodie van de band en daar was ook niets mis mee. De plaat werd begin 1963 gelanceerd door Wim-Jaap van der Laan, beter bekend als Wim Croupier, in zijn radio Veronica programma "The Teenbeat Club" (gesponserd door Artone). Ajoen Ajoen sloeg direct in als een bom. De single werd in 1963 ook in Japan op het Union label uitgebracht. Ajoen Ajoen kwam in Japan niet op de hitparade te staan, maar verkocht gewoon jarenlang erg goed, zodat er uiteindelijk wel een heel hoge oplage bereikt werd. Juiste gegevens hierover zijn niet te achterhalen, maar het moeten er zeker meer dan 100.000 geweest zijn. In 1964 werd Ajoen Ajoen door de Japanse instrumentale topgroep Takeshi Terauchi (Terry) & The Blue Jeans opgenomen en in 1968 werd er zelfs een Japanse tekst gemaakt op Ajoen Ajoen. In de uitvoering van The Swing West heet het Kokoro No Tokimeki. In november 1964 kwam Ajoen Ajoen wel in Maleisië in de Top 10 terecht en stond daar uitgebracht op het Life label fier genoteerd tussen de wereldhits van The Beatles en The Rolling Stones. Een unieke prestatie! In Argentinië stond Ajoen Ajoen als Uno Por Uno (Tonodisc/Frávega Discos TD-051) op 1 mei 1965 op de 2e plaats onder de naam Willy y sus Gigantes.

Enkele maanden later verschenen Willy & The Giants weer in de studio voor nieuwe opnamen. Sieb Warner was er voor de eerste keer bij met zijn gloednieuwe Trixon drumstel. Willy en de overige gitaristen waren nu in het bezit van fonkelnieuwe Fender Jazzmasters en o.a. Vox versterkers. Op verzoek van Lion Swaab werden weer 2 nieuwe Indische songs ingespeeld. Allereerst Sarina - Het Kind Uit De Dessa, een nummer dat reeds in 1949 door Bill Buysman met The Kilima Hawaiians opnieuw was herontdekt en gearrangeerd - en Terang Boelan - waarvan overigens de allerbeste versie nog steeds op naam blijft staan van Rudy van Dalm & The Royal Rhythmics op het Funckler label in 1964. Willy had weer een eigen nummer Guitar Battle Blues, de inspiratie hiervoor lag duidelijk bij Lucille, wat hij ooit eerder op een acetate had opgenomen. Tenslotte was er nog de eeuwenoude Schotse folksong: Auld Lang Syne. Het nummer wordt langzaam opgebouwd en krijgt daarna een enorme tempoversnelling . De laatste 2 tracks werden eerst uitgebracht en direct daarna volgde Sarina met Terang Boelan. Op deze 4 nummers werd een extra gitaarpartij door Eddy Christiani achteraf ingespeeld. Je hoort duidelijk op deze opnamen een gitaartje wat er kwa stijl niet helemaal bij past.

In de buurt van Antwerpen doen Willy & The Giants in 1963 nog aan een soort muzikale Nederland-België wedstrijd mee. Ze winnen tijdens een voorronde van de Belgische Shadows cover-groep The Friends. Dit optreden wordt live op de Belgische TV uitgezonden. In Nederland zijn ze in het programma "Rooster' op het scherm te zien. Hun radiodebuut maken ze begin 1964 voor de KRO microfoon in "Rieleksen'. Nadat Willy & The Giants het Zuiderpark-paviljoen verlaten, worden zij door impresario Ben Essink zo goed als constant in de kop van Noord Holland aan het werk gezet. Inmiddels was Sieb Warner naar The Ricochets vertrokken en kwam Louis Blonk (ex- The Defenders) achter het drumstel te zitten. Medio 1964 werd het weer tijd voor hun 5e single, die voor het eerst op het Funckler label zal worden uitgebracht. Ze krijgen ook een nieuwe producer Wil Langestraat (alias Willy Longstreet, alias Laguestra). Willy had een prachtig idee uitgewerkt. Zijn compositie The Swingin' Musicbox begint met het geluid van het opdraaien van een speeldoos, waarna de klanken van het speeldoosje in een soort bottle-neck gitaarstijl door Willy worden overgenomen. Willy noemt het zelf ´de gitaar als een piano bespelen met de platte kant van het plectrum'. Echter deze muzikale vondst was reeds eerder datzelfde jaar te horen als The Grasshoppers Dance op de b-kant van de hitsingle She's A Bad Motorcycle van The Crestones uit Chicago. Een andere compositie van Wissink - March Of The Giants - wordt ook opgenomen.

Regelmatig was er ook een losse zanger bij de groep, maar dat veranderde toen Anita Corelli zangeres werd bij de 'Giants'. Zij werd de vaste zangeres en de echtgenote van Willy Wissink. Na de geboorte van Willy Jr. kwam Eddy Jones alias Eddy Becker als invaller zanger en bassist bij de groep. Eind 1964 is drummer Louis Blonk naar René & The Alligators vertrokken en komt Wim Zech (ex- René & his Alligators en Danny & his Favourites) bij The Giants. Voor het Funckler label maken ze hun laatste plaat. Wederom nemen ze 2 stukken van Wissink op. Producer Wil Langestraat speelde zelf mee op het orgel in het melodieuze Sweety (een van de betere composities van Willy) en het nummer Piperblues (met een knipoog naar Irish Wasserwoman van The Jumping Jewels). Samen met Eddy Becker komt de groep nog eenmaal naar de studio voor de opname van de Funckler single Jaybirds / That's The Reason. Dankzij het grote succes en de blijvende vraag naar plaatopnamen in Japan en Maleisië brengt Artone in 1965 een LP op de platenmarkt met alle 12 opnamen en met een biografie in het Engels op de hoes. De titel van deze Funckler LP is Willy & The Giants ' The Beat Boys'- Ajoen Ajoen en wordt in Japan op Union uitgebracht.

Daarna breekt een rommelige periode kwa bezettingen aan. Guido Bom en Nico Lensvelt worden opgeroepen voor militaire dienst en Wim Zech blijft ook maar even. Voor elke optreden moet Willy andere muzikanten inhuren en zo komt het dat een heel legertje Haagse popmuzikanten in hun curriculum vitae hebben staan dat ze ooit bij Willy & The Giants hebben gespeeld. Hier volgen onder voorbehoud wat namen - Drums: Bart Terlaak, Nico Overgauw, Cock v.d. Kropff, Ad van den Berg. Bassist: Rob v.d. Zwan, Theo van Dort, Ton Hagen, Frits Hempelman, Cor Klein. Gitaar: Jim ten Boske, Ed v.d. Zwan, Bert Klop. Organist: Ron Westerbeek. Zo huurde Willy medio 1964/1965 de complete band The Bumble Bees met Jim ten Boske (g), Bert Klop (g), Rob v.d. Zwan (b) en Nico Overgaauw (d) in om onder de naam Willy & his Giants aan zijn openstaande contracten te kunnen voldoen.

Eind 1965 houdt Willy het voor gezien. Er moest brood op de plank komen voor zijn gezin dus begon hij zich als ondernemer te profileren. Hij begon muziekinstrumenten en versterkerapparatuur te verkopen in een winkel, anex gitaarschool, in Monster. Verkocht de zaak en ging in de onroerend goed handel. Via een zaak in 2e hands TV's bouwde hij een grote stereo speciaalzaak op in Den Haag. Wegens renovatie in de straat moest hij deze grote winkel noodgedwongen door omzetverlies tot een kleinere zaak afslanken.

Begin 1978 kwam er een bootleg uitvoering van de LP `The Beat Boys` in omloop. De dader werd opgespoord en kreeg een flinke boete aan zijn broek. CBS Records was nu wakker geworden en bracht zelf deze veel gezochte LP uit 1965 opnieuw uit. De geluidskwaliteit was OK, maar de hoes was een aanfluiting. In het voorjaar van 1978 liep hij Gerard van Dijk, een andere ras-Hagenees en platenbaas(je) van het DSR label, tegen het lijf. Gerard nam Willy en zijn vrouw Anita mee naar een repetitie van The Shakin' Arrows in Waalwijk. Ze jamden samen in nummers als Sarie Marijs en Ajoen Ajoen. Het bloed kroop bij Willy weer waar het niet gaan kon en hij was wel te porren om wat op zijn gitaar te gaan oefenen en ideeën uit te werken voor een nieuwe LP op DSR. Gerard van Dijk zou zorgen voor de nieuwe begeleiders. Dat was het door hem pas ontdekte gitaarbandje The Tickets met o.a. bassist Paul Selier, die later zelf een reputatie als creatieve gitarist zou opbouwen. Willy zag op een gegeven moment de samenwerking met Gerard van Dijk niet meer zitten. Gerard van Dijk besloot om dan maar zonder Willy een LP met zijn nieuwe instrumentale groep op te nemen. In april 1980 werd de nieuwe 'Giants' LP - Beware Of The Giants - uitgebracht. De 1e persing was snel uitverkocht en hetzelfde jaar nog kwam een 2e LP op het DSR label uit. Wel had Gerard van Willy een waarschuwing gekregen om de naam The Giants niet meer te gebruiken, omdat die zijn eigendom was. Gerard van Dijk bracht die 2e LP nu onder de naam van The Guitar Giants! uit. Later werd de naam van het viertal toch weer omgedoopt tot The Tickets. Willy Wissink trad op 13 juni 1980 samen met o.a. Henk Smitskamp op tijdens de legendarische revival show "De Haagse Beatnach" en werd daar gepresenteerd als ´The Godfather of R&R´. Hun uitvoering van Sarie Marijs kwam ook op de speciale live LP terecht. Na de gigantische bijval besloot Willy om in eigen beheer met wat muzikanten uit het roemruchte Haagse verleden een LP op te nemen. Mensen als Louis Blonk, Ron Westerbeek, Ed v.d. Zwan, Ton Hagen en Ron Westerbeek hebben hier aan meegewerkt. Het eindresultaat werd in 1981 aan CBS aangeboden. Ze zagen er wel brood in en brachten de LP 'Back Again' uit op het opnieuw tot leven geroepen Artone label. Vooral zijn compositie Happy Guitar maakte indruk en werd zelfs al vrij snel door andere gitaarbandjes gecoverd. Cry Of Nature bleek een moderne bewerking van Winnetou te zijn en Happy Music Box zou je The Swingin' Musicbox part 2 kunnen noemen. De nieuwe bezetting van Willy & his Giants trad ook met veel succes als enige 'blanke' band op tijdens de grote Indo-Rock & Roll Revival Show op 30 mei 1981 in de Houtrusthallen

Flinke klappen kreeg Willy in 1988 te verwerken toen er een eind aan zijn huwelijk kwam en enkele jaren later bij het overlijden van zijn zoon John op 26 jarige leeftijd aan de gevreesde ziekte aids.

In 1992 brengt Sony/Columbia al het oude zestiger jaren werk, aangevuld met 6 nummers van de LP 'Back Again' uit 1981 van Willy & The Giants op CD uit. Wederom prima muziekkwaliteit, maar de lay-out is bedroevend slecht en achtergrondinformatie is niet in het inlegboekje te vinden. In de 1990-er jaren volgt een samenwerking met Sam Sam Music (Tony Ligtvoet) uit Leiden. Enkele tracks komen op CD's uit in de serie 'De Rock & Roll Methode'. In 1996 brengt Sam Sam een nieuwe CD van Willy uit. Alle nieuwe nummers hierop zijn door Willy zelf samen met zijn zoon John (†) op drums ingespeeld. Sam Sam brengt ook de Sony/Columbia CD uit 1992 opnieuw uit in 1998. Gelukkig is hier een fraaie oude foto van Willy voor het hoesje gebruikt. In 2002 volgt dan tenslotte een CD met als titel Willy & The Giants & Friends - The Best of 40 Years op Sam Sam.

Zijn zoon Will jr. maakte een documentaire van zijn vader, waarin filmbeelden van nu gemengd werden met filmbeelden uit het verleden. Op 19 september 2001 werd deze documentaire door de VPRO op TV vertoont. Willy Wissink blijft met succes optreden tijdens speciale 60's avonden en vooral zijn optredens samen met de Indo gitarist Ben Poetiray maken grote indruk bij het publiek. Willy is dan de 65 al gepasseerd, maar de 'Godfather of Rock'N'Roll is nog lang niet versleten.

© pmouse, maart 2004

Met dank aan Peter Riethof (RIP), Henk Smitskamp en Frank Timmermans

Bronnen:

Eigen archief

Artikel Henk Smitskamp door Henk Smitskamp - magazine Stichting Indo-Rock #2 (januari 1993)

Artikel 35 jaar Willy & his Giants door Evert Oudt - magazine Firebird # 16 (april 1997)

Filmdocumentaire Mijn Vader is een Rocker van Will Wissink (jr) - VPRO TV uitzending op 19-09-2001

Artikel The Giants door Frank Timmermans & Harald de Boer - magazine Hitstory no.49 (maart 2003)

Artikel Willy & his Giants door Frank Timmermans & Harald de Boer - magazine Hitstory no. 50 (mei 2003)